Nie jest to uwaga poparta twardymi danymi statystycznymi, niemniej daje się zauważyć, że procent Nobli literackich przyznawanych autorom marnym, a przynajmniej niewybitnym, ale za to ideologicznie „poprawnym”, jest dużo większy niż „postępowych” Oscarów (mimo że w Hollywood mniej jest J. Wayne’ów czy C. Eastwoodów, a więcej S. Sarandonów i S. Pennów – przynajmniej wśród ludzi filmu otwarcie głoszących swoje poglądy). Co prawda, akurat ostatnie miesiące to dobre werdykty obu Akademii. „Jak zostać królem” jest solidnym filmem, w wyrazie tradycyjnym, nie popadającym w tanie pułapki ideowe typu kpiny z tradycji królewskiej, bądź zanegowanie sensu przywództwa wspólnoty politycznej. Wręcz przeciwnie, jest to swoista, choć nie nachalna, owego przywództwa afirmacja.