Michał Bobrzyński
Wskrzeszenie Państwa Polskiego

„Wskrzeszenie Państwa Polskiego” to historia jednego z najbardziej niezwykłych okresów w dziejach Polski – lat 1914-1923, w czasie których Polacy odzyskali niepodległość i obronili ją w starciu z bolszewickim wrogiem, podejmując zarazem bezprecedensowy wysiłek scalenia w jeden organizm państwowy ziem tak długo pozostających pod władzą trzech zaborców. Niewielu autorów mogło napisać ją z taką kompetencją i takim temperamentem, jak to uczynił Michał Bobrzyński (1849-1935), autor słynnych „Dziejów Polski w zarysie”, czołowy przedstawiciel polskiego konserwatyzmu okresu zaborów i II RP. Znakomite pióro, wybitny umysł analityczny i wyraziste poglądy pozwoliły mu stworzyć dzieło niezwykle barwne, zawierające najbardziej kompleksową konserwatywną ocenę tych przełomowych lat. Polemizował w nim ze stanowiskiem Narodowej Demokracji, zwłaszcza Romana Dmowskiego, przestrzegał przez radykalizmem środowisk lewicowych, piętnował partykularyzm i chwiejność ludowców, krytykował jednak także błędy własnego obozu politycznego. Po mistrzowsku ukazał najważniejsze wydarzenia i procesy związane z odzyskaniem niepodległości i budową wolnego państwa, m.in. spory orientacyjne z czasów I wojny światowej, działania podejmowane w sprawie polskiej przez Francję, Wielką Brytanię, Austro-Węgry, Rosję, Niemcy i Stany Zjednoczone, walkę – dyplomatyczną i zbrojną – o granice odrodzonej Rzeczypospolitej, rywalizację polityczną w pierwszych latach niepodległości, podejmowane wtedy kluczowe decyzje ustrojowe, społeczne i gospodarcze. Do dziś „Wskrzeszenie Państwa Polskiego” pozostaje nieocenionym źródłem informacji o tym kluczowym dla losów Polski okresie i inspiracją do dyskusji na jego temat.

ISBN: 978-83-64753-19-0
Miękka oprawa

Projekt jest współfinansowany ze środków Gminy Miejskiej Kraków
www.krakow.pl - www.ngo.krakow.pl



Michał Bobrzyński (1849-1935) - Michał Bobrzyński, historyk, konserwatywny polityk galicyjski. Urodził się 30 IX 1849 r. w Krakowie, w rodzinie mieszczańskiej. Gimnazjum ukończył w 1867 r. i rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego; słuchał wykładów m.in. A.Z. Helcla, J. Szujskiego, J. Dunajewskiego i zapoznawał się z poglądami przedstawicieli "krakowskiej szkoły historycznej" i konserwatywnych "stańczyków". Habilitował się w wieku 24 lat, a w r. 1877 został profesorem nadzwyczajnym prawa polskiego i niemieckiego. W dwa lata później ukazało się jego najsłynniejsze dzieło Dzieje Polski w zarysie. Synteza ta, wielokrotnie potem uzupełniana, przyniosła Bobrzyńskiemu niemal natychmiast ogromną sławę naukową. Jednocześnie zajmował się on działalnością polityczną: w 1889 r. został wybrany do Sejmu Krajowego i Rady Państwa, a w latach 1890-1901 był wiceprezydentem Rady Szkolnej Krajowej. Po śmierci namiestnika A. hr. Potockiego, objął w 1908 r. wakujące stanowisko, z którego ustąpił po pięciu latach, na skutek walki politycznej toczonej wokół reformy prawa wyborczego i nacisku nieprzyjaznej mu hierarchii kościelnej. W okresie I wojny światowej, sprawował przez krótki okres urząd ministra d/s Galicji (1916/17), będąc związany z linią polityczną Wiednia, aż do upadku Austro-Węgier. Po r. 1918 nie wrócił do kariery uniwersyteckiej. W 1919 r. przewodniczył Ankiecie w Sprawie Konstytucji, będąc współautorem i głównym projektodawcą jednego z najciekawszych projektów konstytucji. Pod koniec życia usunął się z czynnego życia politycznego, nie tylko z racji wieku, ale także z powodu nie uznania legalności rządów J. Piłsudskiego. Zmarł 3 VII 1935 r. w Poznaniu. Główne prace: "Dzieje Polski w zarysie", Warszawa 1879; "W imię prawdy dziejowej. Rzecz o zadaniu historii i dzisiejszym jej stanowisku", Warszawa 1879; "Dialog o zasadach i kompromisach", Kraków 1916; "Wskrzeszenie państwa polskiego. Szkice i studia historyczne", t. I: 1914-1918, Kraków 1920; t. II: 1918-1923, Kraków 1925; "Szkice i studia historyczne", 2 tomy, Kraków 1922; "Z moich pamiętników", Wrocław 1957. W 2001 roku Ośrodek Myśli Politycznej opublikował pierwszy po 1945 roku wybór pism Bobrzyńskiego pt. "Zasady i kompromisy" (pod redakcją Włodzimierza Bernackiego).