Władysław Konopczyński
Dziennik 1918-1921

Lata 1918-1921 to jeden z najważniejszych i najciekawszych okresów historii Polski – czas walki o niepodległość i urządzania odrodzonego państwa. Ten okres ma niezwykłego kronikarza – prof. Władysława Konopczyńskiego, jednego z najwybitniejszych polskich historyków. Niemal codzienne odręczne wpisy do Dziennika ukazują, często w nowym świetle, wielkie wydarzenia dziejowe, których Autor był świadkiem i uczestnikiem – paryską konferencję pokojową czy mobilizację kraju w czasie wojny z bolszewikami. To także zapis bogatego życia naukowego, kulturalnego i towarzyskiego Krakowa. Z kart Dzienników wyłania się wreszcie frapujący obraz wielkiego uczonego – jako męża, ojca, gospodarza w trudnych czasach dynamicznych zmian. Dzięki jego świadectwu poznajemy i możemy lepiej zrozumieć codzienność pierwszych lat II RP – gdy wielka historia dotykała każdego i każdy, na swój sposób, ją współtworzył.

Wstęp: Piotr Biliński
Opracowanie: Piotr Biliński, Paweł Plichta

IV tom serii Muzeum Historii Polski: 100-lecie Niepodległości. Wspomnienia i pamiętniki

Wydawcy: Muzeum Historii Polski i Ośrodek Myśli Politycznej

Część I - 508 stron
Część II - 476 stron
Miękka oprawa

Dodatki: dawna mapa Krakowa, dawna mapa okolic Krakowa, tablica genealogiczna rodziny Władysława Konopczyńskiego.

ISBN 978-83-62628-97-1 (Ośrodek Myśli Politycznej)
ISBN 978-83-65248-09-1 (Muzeum Historii Polski)



Władysław Konopczyński (1880-1952) - Władysław Konopczyński urodził się 26 listopada 1880 r. w Warszawie, w rodzinie powstańca styczniowego. Już od czasów gimnazjalnych aktywnie uczestniczył w rozmaitych kółkach pomocowych i samokształceniowych, a jako piętnastolatek napisał swój pierwszy skrypt z historii. Ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim (1899-1904), uzyskując tytuł kandydata nauk na podstawie pracy „Przyczynki do kwestii powstania liberi veto”. Kontynuował studia na historii (Uniwersytet Lwowski, 1907-1908) i pod kierunkiem Szymona Askenazego został wypromowany na doktora. Po obronie doktoratu pracował przez pewien czas jako nauczyciel historii VI Gimnazjum w Warszawie i prowadził wykłady w Towarzystwie Kursów Naukowych. W 1911 r. habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim („Polska w dobie wojny siedmioletniej”) i podjął na tej uczelni pracę jako docent. W 1917 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1921 r. zwyczajnym. Kierował wtedy Katedrą Historii Polski Nowożytnej i Najnowszej. Angażował się politycznie jako zwolennik Dmowskiego i przeciwnik Sanacji. Z ramienia Związku Ludowo-Narodowego zasiadał w latach 1922-1927 w Sejmie. W czasie wojny, jako dziekan Wydziału Filozoficznego, został aresztowany w ramach Sonderaktion Krakau i – po pobycie w więzieniach Krakowa oraz Wrocławia – ostatecznie umieszczony w Sachsenhausen. Zwolniony w 1940, powrócił do Krakowa i brał udział w tajnym nauczaniu na UJ. Po wojnie poddany wyjątkowym szykanom. W 1948 r. zmuszono go do rezygnacji z pracy na UJ, oskarżając o szowinizm i rasizm. Wydał m.in.: „Mrok i świt” (1911) „Geneza i ustanowienie Rady Nieustającej” (1917) „Liberum veto” (1918) „Przyczyny upadku Polski” (1918) „Dzieje parlamentaryzmu angielskiego” (1922) „Polska a Szwecja” (1924) „Stanisław Konarski” (1926) „Kazimierz Pułaski. Życiorys” (1931) „Dzieje Polski nowożytnej” (1936) „Konfederacja Barska” (1936-1938) „Polska a Turcja, 1683-1792” (1936) „Anglia a Polska w XVIII wieku” (1947) „Fryderyk Wielki a Polska” (1947) „Kwestia bałtycka do XX wieku” (1947) „Chronologia sejmów polskich 1493-1793” (1948) „Kiedy nami rządziły kobiety” (1960) W 2009 OMP wydał wybór pism Konopczyńskiego "O wartość naszej spuścizny dziejowej".