W nowatorski sposób interpretując spory mistrzów polskiej inteligencji – Prusa, Sienkiewicza, Brzozowskiego, Dmowskiego, Żeromskiego, Reymonta, Słonimskiego czy Miłosza – Dariusz Gawin dowodzi, że toczyły się one nie między zwolennikami nowoczesności a nostalgicznymi apologetami przeszłości. W istocie ścierały się ze sobą dwie wizje nowoczesności: lewicowo-liberalna i konserwatywno-liberalna. Książka Gawina to ubrany w kostium historyczny przenikliwy komentarz do dzisiejszych debat nad kształtem polskiej suwerenności, kapitalizmu i demokracji.
Jarosław Gowin

Po 1989 rozgorzał na nowo wieczny spór o polskość. Jeszcze raz podjęta została próba znalezienia takiej jej formuły, która byłaby zgodna z „nowoczesnością”. Fakt, że próby te trudno uznać za udane, wynika nie tylko z naiwnych wyobrażeń o cywilizacji nowoczesnej, ale także z braku głębszego namysłu nad dylematami i słabościami polskiej myśli liberalno-lewicowej. Taki namysł, obalający wiele mitów i przypominający wiele zapomnianych spraw i wątków, podejmuje w swych znakomitych, przenikliwych esejach Dariusz Gawin. Ta książka to jeden z najbardziej istotnych głosów w toczącej się polskiej debacie tożsamościowej.
Zdzisław Krasnodębski