 |
 
   
François-René de Chateaubriand
O rewolucji, wolności i władzy
„W polityce, jak w każdej innej dziedzinie życia, pierwszą zasadą jest dążenie do tego, co możliwe”.
O monarchii wedle Karty „Istnieją dwa rodzaje rewolucjonistów. Jedni pragną rewolucji i wolności – jest ich niewielu. Drudzy pragną rewolucji i władzy – i to oni stanowią olbrzymią większość. Żyjemy iluzją, w dobrej wierze wmawiając sobie, iż wolność jest naszym bożyszczem. Błąd. Równość i chwała to dwie żądze kierujące ojczyzną. Nasz geniusz, to geniusz militarny. Francja jest żołnierzem”. O Restauracji i monarchii elekcyjnej François-René de Chateaubriand (1768-1848) zapisał się w dziejach kultury europejskiej jako autor cieszących się wielką popularnością dzieł o tematyce religijnej i powieści. Dużą rolę odgrywał też we francuskiej polityce, uczestnicząc w burzliwych przemianach, przez które przechodziła Francja od wybuchu rewolucji 1789 r. Zasłynął też jako znakomity pisarz polityczny. W swych głośnych traktatach, broszurach i artykułach pisał o krwawym terrorze jakobinów, despotycznych rządach Napoleona i wyzwaniu rzuconym przez niego innym mocarstwom Europy, powrocie do władzy Burbonów i związanych z tym nadziejach i zawodach rojalistów, rewolucji lipcowej i jej skutkach. Nie tylko opisywał rzeczywistość, będąc zwykle surowym jej krytykiem, ale również wykładał własne propozycje polityczne – zwłaszcza koncepcję monarchii konstytucyjnej. W pierwszym w Polsce wyborze pism politycznych Chateaubrianda znalazły się teksty, które wywoływały ferment we francuskiej polityce i odegrały ważną rolę w rozwoju myśli konserwatywnej. Wiele jego opinii wciąż może inspirować. 978-83-64753-39-8 Miękka oprawa, 432 strony, format 125x195 mm Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego François-René de Chateaubriand (1768-1848) - W młodości służył w armii. Mieszkając w Paryżu, był świadkiem wybuchu rewolucji francuskiej. W 1791 r. udał się w podróż do Ameryki. Po powrocie obserwował wzrost znaczenia radykałów. Postanowił wyjechać z Francji i przystąpić do antyrewolucyjnej „armii książąt”. W czasie szturmu na Thionville odniósł rany. Zmuszony do opuszczenia swego oddziału, przeniósł się do Anglii. Do Francji powrócił w 1799 r. po objęciu władzy przez Napoleona, którego – mimo początkowych nadziei – oceniał bardzo krytycznie. Poparł powrót do władzy Burbonów. W latach 1818-1820 wydawał – m.in. we współpracy z Louisem de Bonaldem – ważne dla rozwoju myśli konserwatywnej pismo „Le Conservateur”. W 1821 r. został ambasadorem w Berlinie, zaś w 1822 r. objął placówkę w Londynie. W latach 1822-1824 był ministrem spraw zagranicznych. W kolejnych latach zajmował często polemiczne stanowisko wobec polityki rządu. W latach 1828-1829 był ambasadorem w Rzymie. Negatywnie odniósł się do rewolucji lipcowej i panowania Ludwika Filipa. Napisał m.in. bardzo popularne powieści Atala (1802) i René (1803), bardzo cenione pamiętniki Mémoires d’outre-tombe (1849-1850), dzieła ważne dla myśli chrześcijańskiej Le génie du christianisme (1802) i Les Martyrs ou le triomphe de la religion (1809), a także prace polityczne Essai historique politique et moral sur les révolutions anciennes et modernes considérées dans leurs rapports avec la révolution françaises de nos jours (1797), De Buonaparte, des Bourbons, et de la nécessité de se rallier à nos princes légitimes (1814), Refléxions politiques sur quelques écrits du jour et sur les intéréts de tous les Français (1814), De la Monarchie selon la Charte (1816) i De la restauration et de la monarchie élective, ou Réponse a l'interpellation de quelques journaux sur mon refus de servir le nouveau gouvernement par m. de Chateaubriand (1831).  |
