Stanisław Starzyński
Studia konstytucyjne

Wybór pism uczonego związanego z Uniwersytetem Lwowskim, konserwatywnego polityka, ważnego uczestnika debat o ustroju i prawie w ostatnich dekadach okresu zaborów i w II RP. W tomie znalazły się jego rozważania m.in. o władzy państwowej jako źródle norm obowiązujących, obronie praw podmiotowych, walce z parlamentaryzmem, konstytucji państwa polskiego.

Wybór, wstęp i opracowanie Arkadiusz Górnisiewicz
Współwydawca: Wydział Studiów Międzynarodowych i Politycznych UJ
Twarda oprawa, 456 stron



Stanisław Starzyński (1855-1935) - Urodził się w Snowiczu, początkowo nauki pobierał w domu rodzinnym. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, kończąc studia w 1876 z wyróżnieniem, w 1879 uzyskał tytuł doktora prawa. W roku akademickim 1880/81 studiował na Uniwersytecie w Wiedniu. Od 1883 r. prowadził wykłady na Uniwersytecie Lwowski na którym pełnił wiele ważnych funkcji. W 1889 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym prawa politycznego (konstytucyjnego), tworząc pierwszą katedrę tegoż prawa w Polsce., 1892 został profesorem zwyczajnym. W latach 1895/96 i 1918/19 był dziekanem Wydziału Prawa ULw., a w roku akademicki 1896/97 prodziekanem, następnie w latach 1913/1914 był rektorem, a w roku 1914/15 prorektorem. Jako działacz polityczny w latach 1907-1913 zasiadał w galicyjskim Sejmie Krajowym, w latach 1884-1888, 1901-1911 w wiedeńskiej Izby Poselskiej (za trzeciej swej kadencji był jej wiceprezydentem), zaś w latach 1917-1918 w Izbie Panów. Od 1917 r. brał udział w opracowywaniu konstytucji dla Polski, której projekt reformy ogłosił w 1928 r. Zmarł w 1935 r. Ważniejsze prace: Konstytucya Trzeciego Maja na tle współczesnego ustroju państw europejskich, (1892), Studia konstytucyjne, t. I-II, (1907 – 1909), Konstytucja państwa polskiego (1921), Projekt skodyfikowany nowej Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (1928), Analiza Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 23 kwietnia 1935 r. (1936).