Stanisław Grabski (1871-1949) – ekonomista, publicysta i polityk narodowej demokracji, profesor uniwersytetów we Lwowie, Krakowie i Warszawie. Współzałożyciel PPS, z którego jednak wystąpił w 1901 r., wiążąc się z obozem narodowym, którego przez lata był czołową postacią, uchodząc za przedstawiciela umiarkowanego jego skrzydła. Od 1905 r. zasiadał we władzach Ligi Narodowej, zaś od 1907 r. Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego, w 1919 r. zakładał Związek Ludowo-Narodowy. W II RP Grabski był posłem (1919-1927) i ministrem wyznań religijnych i oświecenia publicznego w rządach W. Grabskiego i W. Witosa. Po przewrocie majowym wycofał się z życia politycznego, zdystansował się także od radykalizujących się nurtów obozu endeckiego. W czasie wojny początkowo po aresztowaniu przez władze sowieckie przebywał w obozie na terenie ZSRS, następnie po uwolnieniu udał się do Anglii, gdzie przewodniczył Radzie Narodowej (1942-1944). Po powrocie do kraju (1 lipca 1945) wszedł w skład KRN, będąc jej wiceprzewodniczącym (1945-1947). Ustąpił po sfałszowanych wyborach 1947 r. i poświęcił się pracy akademickiej na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Główne dzieła: "Zarys rozwoju idei społeczno-gospodarczych w Polsce" (1903), "Rewolucja" (1921), "Naród a państwo" (1922), "Kryzys myśli państwowej" (1927), "Ekonomia społeczna" (1927-1929), "Myśli o dziejowej drodze Polski" (1944).
|
