Polityk i myśliciel konserwatywny. Urodził się 13 lipca
1848 r., studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Wiedeńskim. Stopień
doktora filozofii otrzymał w 1871 roku, zaś prawo ukończył rok później.
Po studiach wrócił do rodzinnych majątków na Podolu. Aktywnie uczestniczył
w życiu publicznym, szybko zyskując sławę jednej z najbarwniejszych postaci
w Polsce tej epoki (mówiono o nim nawet, iż jest polskim Oskarem Wilde).
Brał udział w pracach Towarzystwa Gospodarczego we Lwowie oraz Rad Powiatowych
w Stanisławowie i Tłumaczu. W 1876 r. zasiadł w Sejmie Krajowym we Lwowie,
stając się jednym z czołowych reprezentantów nurtu konserwatywnego, środowiska
"podolaków"raczej niż "stańczyków". W latach 1879-1885
i 1895-1909 był posłem w wiedeńskiej Radzie Państwa, odgrywając doniosłą
rolę w funkcjonowaniu Koła Polskiego (był m.in. jego wiceprezesem 1900-04
i 1907-09 oraz prezesem 1904-06). Ceniony przez cesarza Franciszka Józefa
I, który mianował go tajnym radcą dworu w 1898 r., pełnił funkcję ministra
dla Galicji w latach 1906 - 1907, a w 1907 r. odznaczony został Orderem
Żelaznej Korony I klasy. Ostatnie lata życia spędził w Wiedniu. Mimo zaangażowania
w życie polityczne wiele pisał, dowodząc niepospolitej wszechstronności:
pozostawił po sobie powieści (m.in. Święty Ptak, Aurelian), dramaty (np.
Bohdan Chmielnicki), tłumaczenia Sofoklesa i Szekspira, prace z dziedziny
historii sztuki (Historia malarstwa we Włoszech, 1892), historii kultury
(Ateny, 1878), filozofii i myśli politycznej (Rozstrząsania filozoficzne
o podstawach pewności ludzkiej, 1893; Historia filozofii, 1894; Mesjanizm
polski a prawda dziejów, 1902; Dokąd iść nam wypada?, 1910). Zaangażowany
był także w prace instytucji kulturalnych i społecznych Galicji. Wykładał
na Uniwersytecie we Lwowie, gdzie uzyskał tytuł docenta historii filozofii,
etyki i estetyki (1894), zaś w 1896 r. został profesorem nadzwyczajnym
estetyki. Jego wykłady i odczyty publiczne cieszyły się wielką popularnością. Zmarł w Wiedniu 23 marca 1909 r.
|