Franciszek Kasparek (1844-1903)
Urodził się 23 października 1844 r. w Samborze. W 1862 r. rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim i kontynuował je na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1869 r. uzyskał tytuł doktora praw. W tym czasie podjął prace w sądownictwie. Habilitował się w 1871 r. na podstawie rozprawy Zasady główne ustaw małżeńskich Kościoła katolickiego ze stanowiskiem filozofii oraz Zasady Hugona Grocjusza o prawie interwencji ze stanowiska dzisiejszej nauki filozoficznego i pozytywnego prawa narodów. Rok później Kasparek został mianowany profesorem nadzwyczajnym w zakresie filozofii prawa i praw narodów, ale wykładał również austriackie ustawodawstwo administracyjne, a po zastąpieniu J. B. Oczapowskiego także naukę administracji. W 1875 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego, rozpoczynając wykładanie encyklopedii umiejętności politycznych. Specjalizował się w dziedzinie filozofii prawa, prawa politycznego i administracyjnego, prawa międzynarodowego publicznego oraz historii doktryn. Jest autorem pierwszego polskiego systemu prawa politycznego. Od 1884 r. zasiadał w Radzie Miasta Krakowa. W 1887 r założył Krakowskie Towarzystwo Prawnicze. Współpracował też z Instytutem Prawa Międzynarodowego w Brukseli. Był jednym z inicjatorów I Zjazdu Prawników i Ekonomistów w Krakowie. Zaangażował się w działalność Towarzystwa Tatrzańskiego oraz Towarzystwa Czerwonego Krzyża, pełniąc w nim funkcje wiceprezesa. Książki: |