Książka poświęcona jednemu z najważniejszych polskich myślicieli konserwatywnych XIX w., który zasłynął jako krytyk idei rewolucyjnych, komunizmu, liberalizmu i powstania styczniowego, obrońca doczesnej władzy papieskiej i Państwa Kościelnego oraz zwolennik ścisłej współpracy Polaków z monarchią habsburską.


„Jak to możliwe, że mimo braku wyraźnej ciągłości tradycji polskiego konserwatyzmu, a właściwie jej zerwania w czasach PRL, argumenty dziewiętnastowiecznych konserwatystów powracają, choć inaczej podane? Wydaje się to tym bardziej zaskakujące, że rzeczywistość polityczna, społeczna, kulturowa, jaka nas otacza, nijak się ma do tej, którą obserwowali i analizowali zachowawcy czasów Popiela. Paradoksalnie, o aktualności wielu tradycyjnych wątków myśli konserwatywnej przesądza to, że w niewielkim stopniu zmieniła się natura nurtów, z którymi konserwatyzm niezmiennie polemizuje. Co więcej, po dziesiątkach lat, w czasie których budowano w debacie publicznej ostre przeciwstawienie kulturowe liberalizmu i komunizmu, obóz postępu znowu więcej łączy niż dzieli. Agresywny ideologicznie współczesny lewicowy liberalizm nie jest tak znowu odległy od liberalizmu i socjalizmu, które wzrastały w siłę na oczach Pawła Popiela, i stare argumenty zachowawcy, przyobleczone w nową formę, znów mogą być skutecznym orężem w intelektualnych potyczkach”. (z Zakończenia)